Movie reviews of Tim Bouwhuis

Pawlikowski’s filmstijl is een nieuwe viering van het verstillende zwart-wit dat Ida (2013) tot een succes maakte. Mede door de contrastrijke fotografie wanen we ons daadwerkelijk in het verleden. Review

In het veld van visie en risico vinden we het werk dat de filmkunst op lange termijn verder brengt. Review

Het rommelige resultaat is een samenraapsel van botsende stijlimpressies en grote ideeën, onnodig belast met de erfenis van het veelgeprezen origineel. Review

Een ontroerende vertelling over de sporen die onze herinneringen kunnen nalaten. Review

De resulterende uitbuiting van conventies is een continue nekslag voor iedere poging van Rami Malek om een authentieke versie van Mercury neer te zetten. Review

Precies dat is de complexe kracht van de film: ze laat je voelen, ze laat je begrijpen, maar ze staat je toch niet toe de zaal weer via de gemakkelijke weg te verlaten. Review

Peters heeft betrekkelijk weinig tijd nodig om Brico’s dappere rol in een muzikale mannenwereld te schetsen. Review

Waarop het beeld wél correspondeert, in de vorm van een persoon. En dat verandert alles. Review

Net als in zijn eerdere films heeft Garrone oog voor de verrotte kanten van mens en wereld, die hij vervolgens weer vangt in een paradoxaal kader van pure filmesthetiek. Review

Een ingrijpend Brits drama over de gevangenissen van ons eigen bestaan. Review

De plotontwikkelingen van Maoz zijn niet gekozen om een publiek te bevredigen. Ze zijn er omdat ze de thema’s van de film weerspiegelen. Review

Heeft lak aan narratieve coherentie en de 139 minuten speeltijd breken de film af en toe wat op. Review

Gilliams gelaagde bekentenissen zijn direct ook zijn grootste zwakte. Review

Is eerst en vooral een gestileerd politiek manifest. De personages zijn de lijm die ervoor zorgen dat de allegorie blijft plakken. Review

Dit gewaagde drama is daarmee een verhaal van uitersten; een goudeerlijke, maar ook onvermijdelijk ongenuanceerde blik op de moraal van het moraalloze. Review

Fans van het eerste uur kunnen opgelucht ademhalen: veertien (!) jaar na dato is Incredibles 2 toch minstens zo vermakelijk als zijn voorganger. Review

Verdient zijn sporen dan ook als een bedrieglijk gelaagde film. Review

Het ontluikende regietalent van Michael Pearce staat garant voor een prikkelende en intense psychologische thriller. Review

De kernwaarden voor de cartoonist rieken af en toe te veel naar het soort rol dat Phoenix al speelde in de meest enigmatische films van Paul Thomas Anderson . Review

Angstbeelden waarin je verdwalen kunt. Review

één van de fijnste genrefilms van het jaar. Review

Török toont de recente geschiedenis nooit direct. Review

Perspectieven op de aard van de verschillende personages verschuiven aan de lopende band, maar de kracht van Almereyda’s regie ligt erin dat daar nooit te veel nadruk op gelegd is. Review

Gevoelig, verhalend en visueel verfijnd, maar de ‘personages’ zijn rechtstreeks uit het leven zelf gehaald. Review